Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, «Ο Χριστιανισμός είναι από τη φύση του ασκητικός»

Την Κυριακή των Τριών Ιεραρχών κατά τη Θεία Λειτουργία που τέλεσε στον ιερό ναό Αγίου Αντωνίου ο Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης αναφέρθηκε στις μητέρες των Τριών Ιεραρχών. Δεν παρέλειψε όμως να αναφερθεί στην ανάκαμψη της Ορθοδοξίας κατά τον προηγούμενο αιώνα και τα αίτια της κάμψης της χριστιανικής ζέσης σήμερα. Τόνισε μεταξύ άλλων:

.

«Πολλές φορές έχουμε επισημάνει ότι, δυστυχώς, ενώ ο 19ος αιώνας παρουσίασε μία αισθητή ανάκαμψη και άνοδο του ορθοδόξου φρονήματος και της ορθοδόξου ζωής, ιδιαίτερα με την αναγέννηση του μοναχισμού στο δεύτερο μισό του περασμένου 20ου αιώνος, και ενώ όλοι πιστεύαμε ότι αυτή η αναγέννησις θα είχε διάρκεια, εντούτοις στον νέο αιώνα, τον 21ο, παρατηρείται μία κάμψις....Η χώρα μας, για την οποία ελπίζαμε ότι στον 21ο αιώνα θα γίνει οδηγός Ορθοδοξίας, θα γίνει αυτή που θα αποτελεί παράδειγμα για όλους τους άλλους λαούς όχι μόνο τους Ορθοδόξους αλλά και τους μη Ορθοδόξους λαούς, ακόμη και τα έθνη, ακόμη και τους εκτός της Εκκλησίας λαούς, δυστυχώς η χώρα μας βρίσκεται σε χάλι, όχι βέβαια από πλευράς μόνο οικονομικής – δεν μας ενδιαφέρει αυτό, αλλά κυρίως από πλευράς πνευματικής και ηθικής. Υπάρχει αισθητώς μία κάμψις της χριστιανικής ζέσης, του χριστιανικού φρονήματος και ενθουσιασμού, της χριστιανικής ζωής. Αυτή η κάμψις και το γεγονός ότι σήμερα δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τον κόσμο, δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τους νέους ανθρώπους, δεν μπορούμε να φέρουμε τα νιάτα μας στην Εκκλησία και οι νέοι μας παρασύρονται από εδώ και από εκεί, και από τον εμφωλεύοντα δράκοντα και πέφτουν σε θανάσιμα αμαρτήματα και χάνονται, αυτό οφείλεται στο ότι έχασε ο Χριστιανισμός το ασκητικό του νεύρο. Ο Χριστιανισμός από τη φύση του είναι ασκητικός. Δεν ζουν οι Χριστιανοί μέσα στην πολυτέλεια, τη σπατάλη και την τρυφή διότι γνωρίζουν ότι τα προσωρινά, τα παρόντα είναι ρέοντα και ότι μας περιμένει η άλλη ζωή. Τα παρόντα τα θεωρούμε ως πράγματα μηδαμινά. Δεν προσκολλόμαστε στα πρόσκαιρα πράγματα. Αλλά κρατούμε αποστάσεις από τα εγκόσμια πράγματα, όπως αποστάσεις κράτησαν ο Ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ο οποίος έζησε διωκόμενος και περιφρονούμενος, «δεν χάρηκε τη ζωή του» όπως συνηθίζουμε να λέμε, ούτε κανείς από τους Αποστόλους ούτε κανείς από τους Αγίους. Κι αυτό για να μας δώσουν το παράδειγμα ότι στη ζωή μας πρέπει να έχουμε κακοπάθεια. Να μην εξοργιζόμαστε με τους πειρασμούς, τους οποίους μας στέλνει ο Θεός. Κι αν ο Θεός δεν μας στέλνει πειρασμούς και δοκιμασίες να φροντίζουμε εμείς η ζωή μας να είναι ασκητική.
Ένας λοιπόν λόγος για τον οποίο σήμερα ο Χριστιανισμός δεν επηρεάζει τους ανθρώπους και τον κόσμο, είναι γιατί οι Χριστιανοί δεν ζούμε το Ευαγγέλιο, δεν ζούμε την αληθινή ασκητική χριστιανική ζωή, που βιώνεται σήμερα μόνον από τους μοναχούς. Ο μοναχισμός μέσα στους αιώνες ήταν το φρένο, ήταν το υπόδειγμα για να μας δείξει σε μας τους εν τω κόσμω πιστούς ότι η δική μας ζωή πρέπει να έχει πρότυπο αυτή τη ζωή των μοναχών, οι οποίοι εγκατέλειψαν τον κόσμο, εγκατέλειψαν όλα για να ακολουθήσουν την ευαγγελική ζωή, τη ζωή της ασκήσεως, της προσευχής και της αγρυπνίας».

Ακούστε ολόκληρο το κήρυγμα του π. Θεοδώρου στην ιστοσελίδα της Ι.Μονής Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου πατώντας ΕΔΩ.