24/3/16

Αρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Το διαθρησκειακό άνοιγμα της Ορθοδοξίας στη θεματολογία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου

ΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ»
Μεγάλη  προετοιμασία, χωρίς προσδοκίες.
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: «ΤΟ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ»
Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου
Διευθυντού το Γραφείου Αρέσεων καί Παραθρησκειν
τς ερς Μητροπόλεως Πειραις
Σεβασμιώτατοι γιοι ρχιερες, ξιότιμε κ. Πρόεδρε, γαπητοί Σύνεδροι, σεβαστοί Πατέρες, κυρίες καί κύριοι. Κατ’ ρχήν θά θελα νά κφράσω καί γώ τίς εχαριστίες μου πρός τήν πιστημονική πιτροπή το Συνεδρίου γιά τήν τιμή τς ναθέσεως τς παρούσης μιλίας. Τό θέμα μου χει τίτλο: «Τό διαθρησκειακό νοιγμα τς ρθοδοξίας στή θεματολογία τς γίας καί Μεγάλης Συνόδου».

Τό πνεμα το θρησκευτικο συγκρητισμο, πού ποτελε να πό τά κυριώτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τς παναιρέσεως το Οκουμενισμο, μις φοβερς αρέσεως πού κυριάρχησε σ’ λόκληρο τόν 20ο αώνα, δέν περιορίστηκε μόνο σέ διαχριστιανικό πίπεδο, λλά σύντομα πεκτάθηκε, πως ταν ναμενόμενο, καί σέ διαθρησκειακό. Τό πρτο νοιγμα τς ρθοδοξίας πρός τίς λλες χριστιανικές αρέσεις, πακολούθησε να δεύτερο νοιγμα πρός τίς λλες θρησκεες. Τό διαθρησκειακό ατό νοιγμα πού πιδιώχθηκε μέ διμερες καί πολυμερες Διαθρησκειακές Συναντήσεις, Διαλόγους και Συνέδρια, ποτελε ναν πό τούς οσιωδέστερους στόχους το Διαθρησκειακο Οκουμενισμο. δέ προσπάθεια θεσμικς κατοχυρώσεως καί συνοδικς ναγνωρίσεως τν ν λόγω Συναντήσεων καί Διαλόγων συνεχίζει νά παραμένει μέχρι σήμερα μία πό τίς κυριώτερες πιδιώξεις τς μελλούσης νά συνέλθει «γίας καί Μεγάλης Συνόδου». Κατ’ ρχήν τό θέμα ατό εναι τεράστιο καί φυσικά δέν εναι δυνατόν νά τό ξαντλήσουμε στά πλαίσια μιάς ομιλίας. Θά προσπαθήσουμε πλς νά σκιαγραφήσουμε πολύ συνοπτικά καί σέ γενικές γραμμές ρισμένες πλευρές του. Καί πιό συγκεκριμένα κατ’ ρχήν θά καταδείξουμε, πού καί πώς ντάσσονται ο Διαθρησκειακοί Διάλογοι στή θεματολογία τς ν λόγω Συνόδου, διότι ατό δέν καθίσταται ντιληπτό μέ μιά πλή νάγνωση τν θεμάτων. Στή συνέχεια θά ναφερθομε ν λίγοις στό ξεκίνημά τους, στήν μέχρι σήμερα στορική τους πορεία, στή μεθοδολογία, στήν στοχοθεσία, στή σχέση τους μέ τό πανθρησκειακό ραμα τς Νες ποχς καί τέλος πώς οκουμενιστική «θεολογία», πού ναπτύχθηκε μέσα στά πλαίσια τν Διαθρησκειακν Διαλόγων κρίνεται πό τό φς τς ρθόδοξης Θεολογίας καί τς Πατερικς μας Παράδοσης.   

Ο Διαθρησκειακοί Διαλόγοι στήν θεματολογία τς γίας καί Μεγάλης Συνόδου

πως εναι γνωστό Α΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη πού συνλθε στό Σαμπεζύ τς Γενεύης τό 1976, προχώρησε στήν ναθεώρηση το καταλόγου τν θεμάτων τς Α΄ Πανορθοδόξου Διασκέψεως, πού συνλθε στή Ρόδο τό 1961. πό τά θέματα τς Διασκέψεως τς Ρόδου πέλεξε μόνο δέκα, διά νά ποτελέσουν τήν θεματολογία τς γίας καί Μεγάλης Συνόδου. να πό ατά, τό τελευταο κατά σειρά, ναφέρεται μ’ να συγκεκαλυμμένο τρόπο στό Διαθρησκειακό νοιγμα τς ρθοδοξίας, πό τήν ξς διατύπωση: «Συμβολή τν κατά τόπους ρθοδόξων κκλησιν ες τήν πικράτησιν τν χριστιανικν δεωδν της ερήνης, τς λευθερίας, τς δελφοσύνης καί τς γάπης μεταξύ των λαν καί ρσιν τν φυλετικν διακρίσεων».[1]  Στό θέμα ατό δέν γίνεται βέβαια σαφής καί ρητή ναφορά στούς Διαθρησκειακούς Διαλόγους, στόσο στό νακοινωθέν πού ξέδωσε Α΄ Προσυνοδική, που γίνεται λόγος καί  στό τελευταο ατό θέμα, διασαφίζεται πλέον ξεκάθαρα μέ ποιόν τρόπο θεωρον τά μέλη τς Διασκέψεως τι μπορε νά πιτευχθε ν λόγω «συμβολή». Διάσκεψη διακηρύσσει πί λέξει τά ξς: « Διάσκεψις κφράζουσα τήν πιθυμίαν τς ρθοδόξου κκλησίας νά συμβάλη ες τήν διαθρησκειακήν συννενόησιν καί συνεργασίαν, δι’ ατς δέ ες τήν πάλειψιν το φανατισμο πό πάσης πλευρς καί τοιουτοτρόπως, ες τήν συμφιλίωσιν τν λαν καί πικράτησιν τν δεωδν της λευθερίας καί τς ερήνης ες τόν κόσμον πρός ξυπηρέτησιν το συγχρόνου νθρώπου, νεξαρτήτως φυλς καί θρησκεύματος πεφάσισεν πως   ρθοδόξος κκλησία συνεργασθ πρός τοτο μετά τν λλων κτός του χριστιανισμο θρησκευμάτων».[2]  Μ’ λλα λόγια Διάσκεψη πιστεύει τι ρθόδοξη κκλησία μπορε καί φείλει νά συμβάλει στήν πικράτηση τν χριστιανικν δεωδν της ερήνης, τς λευθερίας, τς δελφοσύνης καί τς γάπης μεταξύ των λαν διά μέσου της διαθρησκειακς συνεννοήσεως καί συνεργασίας, ποία βέβαια πιτυγχάνεται κυρίως μέσω τν Διαθρησκειακν Συναντήσεων καί Διάλογων. Τό ν λόγω θέμα τυχε περαιτέρω μελέτης καί πεξεργασίας κατά τήν Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη πού συνλθε στό Σαμπεζύ τς Γενεύης τό Νοέμβριο το 1986, πί τ βάσει σχεδίου κειμένου πού καταρτίσθηκε τόν Φεβρουάριο το 1986, πό Διορθόδοξο Προπαρασκευαστική πιτροπή. Στήν Γ΄ Προσυνοδική γινε μιά προσπάθεια θεολογικς θεμελιώσεως καί κατοχυρώσεως τν Διαθρησκειακν σχέσεων καί Διαλόγων πί οκουμενιστικν βάσεων. Πιό συγκεκριμένα ο συντάκτες το κειμένου προσπάθησαν νά δικαιολογήσουν τήν διαχριστιανική καί διαθρησκειακή συνεργασία πάνω στίς βάσεις τς ξίας το νθρωπίνου προσώπου, τς ξίας τς νθρώπινης λευθερίας καί στήν ναγωγή τς νότητος το νθρωπίνου γένους στό ρχέτυπο ζεγος τς θείας δημιουργίας. πικαλέστηκαν κόμη ρισμένα βιβλικά χωρία πού ναφέρονται στίς παρά πάνω θεολογικές βάσεις καί στήν ν Χριστ ερήνη.[3] Πρός πίρρωσιν τν θέσεών τους πικαλέστηκαν κόμη καί ρισμένα πατερικά χωρία πό τόν γιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο[4], τον Μέγα Βασίλειο[5], τόν γιο ππόλυτο[6], τόν γιο Διονύσιο τον ρεοπαγίτη[7], τον Κλήμη τον λεξανδρέα[8], κ.α.  ργότερα στήν Ε΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη, πού γινε καί ατή στό Σαμπεζύ τς Γενεύης, τόν κτώβριο το 2015, διαμορφώθηκε τό τελικό προσυνοδικό κείμενο, τό ποο παρεπέμφθη πρός γκριση στήν μέλλουσα νά συνέλθη  γία καί Μεγάλη Σύνοδο, μ’ να γενικότερο τίτλο ς ξς: « ποστολή τς ρθοδόξου κκλησίας ν τ συγχρόνω κόσμω. Συμβολή τς ρθοδόξου κκλησίας ες τήν πικράτησιν τς ερήνης, τς δικαιοσύνης, τς λευθερίας, τς δελφοσύνης καί τς γάπης μεταξύ των λαν καί ρσιν τν φυλετικν και λοιπν διακρίσεων». Στό ν λόγω κείμενο, (Α΄ κεφ. §5), διασαφίζεται, πώς νοεται καί πώς βλέπουν ο συντάκτες το κειμένου, τι μπορε νά πιτευχθε  ατή «συμβολή» τς ρθοδόξου κκλησίας: «Α ρθόδοξοι κκλησίαι καλονται νά συμβάλλουν ες τήν διαθρησκειακήν συνεννόησιν καί συνεργασίαν, δι’ ατς δέ ες τήν πάλειψιν το φανατισμο πό πάσης πλευρς καί τοιουτοτρόπως ες τήν συμφιλίωσιν τν λαν καί πικράτησιν τς λευθερίας καί τς ερήνης ες τόν κόσμον πρός ξυπηρέτησιν το νθρώπου, νεξαρτήτως φυλς καί θρησκεύματος». Βλέπουμε δηλαδή τι στό κείμενο τς Ε΄ Προσυνοδικς οσιαστικά παναλαμβάνεται δια δεολογία καί δια ντίληψη σχετικά μέ τήν ποστολή καί τό χρέος «τς ρθοδόξου κκλησίας νά συμβάλη ες τήν διαθρησκειακήν συννενόησιν καί συνεργασίαν ......μετά τν λλων κτός του χριστιανισμο θρησκευμάτων», προφανς μέσω τν Διαθρησκειακν σχέσεων καί Διαλόγων[9].

στορική πορεία

Τίς παρχές το νοίγματος τς ρθοδόξου κκλησίας πρός τίς λλες θρησκεες θά πρέπει νά ναζητήσουμε στήν Α΄ Πανορθόδοξο Διάσκεψη τς Ρόδου τό 1961. ν λόγω Διάσκεψη κατάρτισε να ερύ κατάλογο θεμάτων, που γιά πρώτη φορά, σ’ να πό ατά γίνεται λόγος περί συμβολς «τν κατά τόπους ρθοδόξων κκλησιν ες τήν πικράτησιν τν χριστιανικν δεωδν της ερήνης, τς λευθερίας τς δελφοσύνης καί τς γάπης μεταξύ των λαν».[10]  να χρόνο ργότερα πακολουθε τό πρτο πίσημο νοιγμα το Παπισμο πρός τίς λλες θρησκεες κατά τήν Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο, (1962-1965), μέ τήν γνωστή Συνοδική γκύκλιο Nostra Aetate, που διακηρύσσεται: «Μέ κτίμηση τενίζει κκλησία καί τούς Μουσουλμάνους, ο ποοι λατρεύουν τόν να καί μοναδικό Θεό τόν ζντα… τόν εσπλαγχνο καί παντοδύναμο, τόν δημιουργό ορανο καί γς, πού μίλησε στούς νθρώπους».[11] Προσκαλε δέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς πιστούς νά δώσουν μαρτυρία τς χριστιανικς πίστης καί ζως μέ σύνεση καί γάπη, μέ διάλογο καί συνεργασία μέ τούς παδούς τν λλων θρησκειν, ναγνωρίζοντας, διατηρώντας καί προωθώντας τά πνευματικά καί θικά στοιχεα, καθώς καί τίς ξίες, πού πάρχουν στήν κοινωνία καί τόν πολιτισμό τους. Πρός τόν σκοπό ατό μάλιστα διοργάνωσε σέ πρώτη φάση τρες Διαθρησκειακές Συναντήσεις στήν σσίζη (1986, 1994 καί 2002) καί μία Διαθρηκειακή Συνέλευση στή Ρώμη (Βατικανό, κτώβριος 1999), μέ κπροσώπους λων των θρησκειν.[12]  
Τό παράδειγμα το Βατικανο κολούθησε στή συνέχεια καί Προτεσταντισμός,  ποος διά το Π.Σ.Ε., δρυσε τό 1971 τό τμμα διαλόγου μέ τίς λλες θρησκεες καί πραγματοποίησε σειρά Διαθρησκειακν Συναντήσεων καί Συνεδρίων κυρίως μεταξύ χριστιανν καί μουσουλμάνων, νταποκρινόμενο στά ατήματα πολλν προτεσταντικν μολογιν.[13]  Στό διο πνεμα κινήθηκε καί ρθόδοξη κκλησία, ποία κολουθώντας τό παράδειγμα τν ποφάσεων τς Β΄ Βατικανς καί το Π.Σ.Ε. πεφάσισε κατά τίς Α΄ καί Γ΄ Προσυνοδικές Πανορθόδοξες Διάσκεψεις, νά προωθήσει τι περαιτέρω τίς διαθρησκειακές σχέσεις. Εδικότερα Γ΄ Προσυνοδική, μετά πό διεξοδική μελέτη, συνέταξε  να κείμενο, τό ποο παρέπεμψε  πρός γκριση στήν μέλλουσα νά συνέλθει γία καί Μεγάλη Σύνοδο, ν παράλληλα δη πό τό 1977 ρχισαν ο πρτες παφές μέ τόν ουδαϊσμό, πό τήν μορφή τν καδημαϊκν Διασκέψεων. Καί ν θά πρεπε ο προσυνοδικές ατές ποφάσεις, (τς  Α΄ καί Γ΄ Προσυνοδικς), νά μήν τεθον σέ φαρμογή, λλά νά περιμένουν τήν τελική γκριση, πόρριψή τους πό τήν μέλλουσα νά συνέλθη γία καί Μεγάλη Σύνοδο, πως πιβάλλει συνοδική δεοντολογία καί Κανονική Παράδοση τς κκλησίας μας, ο ποφάσεις ατές, λως παραδόξως φαρμόσθηκαν στήν πράξη, σάν νά εχε δη πραγματοποιηθε γία καί Μεγάλη Σύνοδος καί σάν νά εχε δη γκρίνει τίς ν λόγω προσυνοδικές ποφάσεις. Τέτοιου εδους μως μεθοδεύσεις, τν πρωτεργατν τν Διαθρησκειακν Διαλόγων, μόνον ς μπαιγμός το συνοδικο θεσμο θά μποροσαν νά χαρακτηριστον. Πέραν τούτου ο  ν λόγω προσυνοδικές ποφάσεις δέν τέθησαν, πως θά πρεπε βέβαια, πό τήν μελέτη καί τόν συνοδικό λεγχο τν ερν Συνόδων τν κατά τόπους Πατριαρχείων καί Ατοκεφάλων κκλησιν, άν καί κατά πόσον τέτοιου εδους ποφάσεις εναι σύμφωνες μέ τήν πίστη καί τήν παράδοση τς κκλησίας. πομένως σέ καμιά περίπτωση δέν μπορον νά θεωρηθον τι κφράζουν τήν πίσημη θέση τς ρθοδόξου κκλησίας.
Μέ βάση τίς πραναφερθεσες Προσυνοδικές Διασκέψεις τό Οκουμενικό Πατριαρχεο διοργάνωσε φ’ νός μέν διμερες καδημαϊκές Διασκέψεις μέ τόν ουδαϊσμό καί τό σλάμ καί φ’ τέρου Διαθρησκειακ Συνέδρια καί Συναντήσεις γετν καί κπροσώπων τν τριν μονοθεϊστικν θρησκειν.
Μέ τόν ουδαϊσμό, στερα πό μιά προκαταρκτική συνάντηση κπροσώπων τν δύο θρησκειν πού γινε στή Γενεύη τό 1976, πραγματοποιήθηκαν πό τό 1977 μέχρι τό 2003 πέντε καδημαϊκές Διασκέψεις. πρώτη λαβε χώρα στή Λουκέρνη (16-18 Μαρτίου 1977) μέ θέμα « ννοια το νόμου στήν Παλαιά καί τήν Καινή Διαθήκη», δεύτερη στό Βουκουρέστι,  (29-31 κτωβρίου 1979), μέ θέμα «Παράδοση καί Κοινότητα στόν ουδαϊσμό καί τήν ρθόδοξη κκλησία», τρίτη στήν θήνα, (21-24 Μαρτίου 1993), μέ θέμα «Συνέχεια καί νανέωση», τέταρτη στή Μααλέχ Χασαμίσα τς ερουσαλήμ, (13-16 Δεκεμβρίου 1998), μέ θέμα « ντιμετώπιση το σύγχρονου κόσμου πό τήν ρθοδοξία καί τόν ουδαϊσμό» καί πέμπτη στή Θεσσαλονίκη, (27-29 Μαΐου 2003), μέ θέμα « πιστότητα στίς πηγές: κοινή δέσμευση γιά τήν ερήνη καί τή δικαιοσύνη».
Πολύ περισσότερες καί τακτικότερες πρξαν ο καδημαϊκές Διασκέψεις μέ τό σλάμ, χάρις στή συνεργασία το ρθοδόξου Κέντρου το Οκουμενικο Πατριαρχείου στό Σαμπεζύ μέ τή Βασιλική καδημία τς ορδανίας, (μμάν), γιά τήν ρευνα το σλαμικο πολιτισμο, (Al-Albait Foundation), μέ τήν νθερμη μάλιστα ποστήριξη το πρίγκιπα – διαδόχου της ορδανίας Χασν. Μετά πό δύο προπαρασκευαστικές Συναντήσεις πού γιναν, πρώτη στό Windsor τς γγλίας (1984) καί δεύτερη στό μμάν τς ορδανίας (1985), πραγματοποιήθηκαν πό τό 1984 μέχρι τό 2002 δέκα Διασκέψεις. πρώτη λαβε χώρα στό Σαμπεζύ τς Γενεύης (16-20 Νοεμβρίου 1986) μέ θέμα «Αθεντία καί θρησκεία», δεύτερη στό μμάν τς ορδανίας, (20-25 Νοεμβρίου 1987), μέ θέμα «Πρότυπα στορικς συνυπάρξεως μουσουλμάνων καί χριστιανν καί μελλοντικές προοπτικές», τρίτη στό Σαμπεζύ, (12-15 Δεκεμβρίου 1988), μέ θέμα «Ερήνη καί δικαιοσύνη», τέταρτη στήν Κων/πόλη (10-14 Σεπτεμβρίου 1989) μέ θέμα « θρησκευτικός πλουραλισμός καί τά ριά του», πέμπτη στό μμν, (26-28 ουλίου 1993), μέ θέμα «Ο νέοι καί ο ξίες τς μετριοπάθειας», κτη στήν θήνα, (8-10 Σεπτεμβρίου 1994), μέ θέμα «Παιδεία γιά κατανόηση καί συνεργασία», βδομη στό μμάν, (3-5 ουνίου 1996), μέ θέμα «Τό κπαιδευτικό σύστημα στό σλάμ καί τόν Χριστιανισμό», γδοη στήν Κων/πόλη, (3-5 ουνίου 1997), μέ θέμα «Προοπτικές συνεργασίας καί συμμετοχς μεταξύ χριστιανν καί μουσουλμάνων νώπιόν της τρίτης χιλιετίας», νατη στό μμάν, (10-12 Νοεμβρίου 1998), μέ θέμα «Μουσουλμάνοι καί Χριστιανοί στή σύγχρονη κοινωνία. εκόνα το λλου καί τό νόημα τς σοπολιτείας» καί δέκατη στό Μπαχρέϊν, (28-30 κτωβρίου 2002), μέ θέμα « ρόλος τς θρησκείας γιά τήν ερηνική συνύπαρξη στή σύγχρονη κοινωνία».[14] 
Μετά τό τρομοκρατικό χτύπημα τν διδύμων πύργων τς Νέας όρκης στίς 11 Σεπτεμβρίου 2001, παρατηρεται μία ξαρση τν Διαθρησκειακν Συναντήσεων. Ο συναντήσεις ατές προωθήθηκαν τώρα καί πό σχυρούς πολιτικούς παράγοντες μέ σκοπό τήν καταστολή το σλαμικο φανατισμο, τήν πάταξη τς διεθνος τρομοκρατίας καί τήν προώθηση τς παγκόσμιας ερήνης. Μέσα στά πλαίσια ατά καί ρθόδοξος κκλησία πιστρατεύτηκε σέ μιά «σταυροφορία» κατά τς τρομοκρατίας, θεωρήθηκε πολιτιστικό μέγεθος καί ο κκλησιαστικοί μας γέτες κλήθηκαν νά πηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες καί γκόσμιους ρόλους. πό τίς Συναντήσεις ατές ναφέρουμε νδεικτικά τίς τρες σπουδαιότερες πού εχαν καί διεθν πήχηση: Α΄ Διαθρησκειακή Συνάντηση πραγματοποιήθηκε πό τήν αγίδα το Οκουμενικο Πατριαρχείου καί τς Ερωπαϊκς νωσης στίς Βρυξέλλες (19-20 Δεκεμβρίου 2001) μέ θέμα « ερήνη το Θεο ν τ κόσμω». Β΄ Διαθρησκειακή Συνάντηση λαβε χώρα στή Θεσσαλονίκη, (29-30 Μαΐου 2003), πό τήν αγίδα το Οκουμενικο Πατριαρχείου καί σέ συνεργασία μέ τό λληνικό πουργεο Πολιτισμο μέσα στό πλαίσιο τν δραστηριοτήτων τς λληνικς Προεδρίας τς Ερωπαϊκς νωσης, μέ θέμα « διαθρησκειακός διάλογος ς προϋπόθεση το πολιτισμο τν πολιτισμν». Γ΄ Διαθρησκειακή Συνάντηση πραγματοποιήθηκε ξ φορμς τν λυμπιακν γώνων τς θήνας στό Μαρούσι, (10-11 Αγούστου 2004), μέ πρωτοβουλία το Οκουμενικο Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί το λυμπιακο Δήμου μαρουσίου, μέ θέμα «Θρησκεία, ερήνη καί λυμπιακό δεδες».[15]
πόλεμος στή Συρία καί ο σφαγές θώων χριστιανν πό τούς φανατικούς μουσουλμάνους, πού συνεχίζονται μέχρι σήμερα, δωσε φορμή γιά νέα ξαρση τν Διαθρησκειακν Συναντήσεων. ναφέρουμε μόνο μερικές νδεικτικά: Τήν Διαθρησκειακή Συνάντηση μεταξύ ουδαϊσμο καί ρθοδοξίας πού πραγματοποιήθηκε στίς 4–6 ουνίου 2013 στή Θεσσαλονίκη μέ θέμα «Τό πνευματικό καί φυσικό περιβάλλον: σεβασμός πρός τόν κόσμο, σεβασμός πρός λλήλους». Τό Διεθνές Διεπιστημονικό Συνέδριο πού πραγματοποιήθηκε  πίσης στή Θεσσαλονίκη στίς 27 πριλίου 2015, μέ θέμα: «Θρησκεία καί Βία». Τό πέμπτο Συνέδριο τν παγκοσμίων καί παραδοσιακν θρησκευμάτων, πού πραγματοποιήθηκε στήν στάνα το Καζακστν στίς 10-11 ουνίου 2015 μέ  θέμα: « διάλογος τν θρησκευτικν γετν καί τν πολιτικν γιά τήν κυριαρχία τς ερήνης καί τς νάπτυξης». Τό Διαθρησκειακό Συνέδριο πού πραγματοποιήθηκε στήν θήνα στίς 3 Σεπτεμβρίου 2015 πό τήν αγίδα το Οκουμενικο Πατριαρχείου καί το «Διεθνος Κέντρου “Βασιλιάς μπντάλα” γιά τόν Διαθρησκειακό καί Διαπολιτισμικό Διάλογο» μέ θέμα «νωμένοι, χριστιανοί καί μουσουλμάνοι, νάντια στή βία στό νομα τς Θρησκείας». Καί τέλος τό Διαθρησκειακό Συνέδριο πού λαβε χώρα στήν θήνα πό 18 ως 20 κτωβρίου 2015 μέ θέμα: «Θρησκευτικός καί Πολιτιστικός Πλουραλισμός καί Ερηνική Συνύπαρξη στή Μέση νατολή».

Βασικές δογματικές παραδοχές. Σχέση τν Διαθρησκειακν Διαλόγων μέ τήν Νέα ποχή.

Σ’ λα τα παρά πάνω συνέδρια καί συναντήσεις κυριάρχησαν κατ’ ρχήν δύο βασικές ντιλήψεις, ο ποες σύν τ χρόνω κατέστησαν βασικές καί θεμελιώδεις δογματικές ρχές: α) ρχή το δογματικο πλουραλισμο, καί β) ρχή το δογματικο μινιμαλισμο. Μέ τήν πρώτη υοθετεται καί νομιμοποιεται συνύπαρξη διαφορετικν δογμάτων καί πίστεων. Σύμφωνα μ’ ατήν καμία θρησκεία δέν χει λόκληρη τήν λήθεια. λες ο θρησκεες, (μαζί καί ρθοδοξία), χουν μέρος μόνον τς ληθείας. πότε λες θά πρέπει νά συνεισφέρουν τό μερίδιό τους, στε κάθε μία νά μπλουτίσει τίς λλες καί νά μπλουτιστε πό ατές. Μέ τήν δεύτερη ρχή λαχιστοποιονται καί μβλύνονται ο μεταξύ των θρησκειν δογματικές διαφορές, ν καταβάλλεται προσπάθεια νά προβληθον ο δθεν μοιότητες καί τά μεταξύ ατν κοινά στοιχεα, στε νά μή μείνουν περιθώρια στήν ρθοδοξία νά διεκδικε τήν ποκλειστικότητα καί τήν μοναδικότητα τς σωτηρίας. Διακηρύχθηκε μάλιστα τι τό γιο Πνεμα εναι παρόν καί νεργε κατά παρόμοιο τρόπο σ’ λες τίς θρησκεες. πλς κφράζεται μέ διαφορετικά νόματα. Στόν ουδαϊσμό ς Σεχινά, στόν Χριστιανισμό, ς γιο Πνεμα, στόν νδουϊσμό ς τμαν, ν στόν Μουσουλμανισμό ς Ρουάχ.[16] 
Κυριάρχησε πίσης στίς συναντήσεις ατές τό πνεμα το νθρωποκεντρικο Ομανισμο. Ο στόχοι καί μεθοδολογία τν διαλόγων σφραγίστηκαν μ’ να ντονο γκοσμιοκρατικό χαρακτήρα καί προσανατολισμό. Μέσα στό πνεμα ατό καλλιεργήθηκε δέα τι προσέγγιση καί διάλογος μέ τίς λλες  θρησκεες, ποτελε μία ναγκαιότητα προκειμένου τσι νά συστρατευθον πό κοινο σέ μιά κοινή μαρτυρία γιά τό καλό του κόσμου. Γιά νά καταπολεμίσουν, πως σχυρίζονται, τά ποικίλα κοινωνικά προβλήματα πού μαστίζουν τήν νθρωπότητα, πως  πόλεμος, μόλυνση το περιβάλλοντος, φτώχεια, νεργία θρησκευτικός φανατισμός, τρομοκρατία κ.λ.π. Γιά νά προωθήσουν τήν παγκόσμια ερήνη, τήν ερηνική συνύπαρξη καί συνεργασία  τν θρησκειν στίς σύγχρονες πολυθρησκευτικές κοινωνίες, τήν δικαιοσύνη, τήν λευθερία καί τήν δελφοσύνη μεταξύ των λαν. Πρς τν κατεύθυνση ατ κα πρς πίτευξη τν παρ πάνω στόχων υοθετήθηκαν ο διαθρησκειακς συμπροσευχές, ο ποες μως ρητ παγορεύονται π τος ερος Κανόνες. ς σημειωθε ν προκειμένω τι στ Κείμενο τς Ε΄ Προσυνοδικς πουθεν δν γίνεται λόγος γι τν νάγκη παγορεύσεως τν συμπροσευχν, πράγμα πο δείχνει τι στω κα σιωπηρς γκρίνονται κα προωθονται.
Ο μέχρι τώρα γενόμενοι Διάλογοι πως πέδειξαν τ πράγματα πηρέτησαν κα ξακολουθον ν πηρετον κα ν προωθον τά σκοτεινά σχέδια  τς Νέας ποχς, τήν μογενοποίηση λων των θρησκειν, προκειμένου τσι νά οκοδομηθε τό νέο θρησκευτικό μοντέλο τς πανθρησκείας το ντιχρίστου. πως εναι γνωστό, πρτος καί κύριος σκοπός τς Νέας ποχς εναι δημιουργία τν καταλλήλων προϋποθέσεων γιά τήν οκοδόμηση μις Νέας Τάξεως Πραγμάτων, δηλαδή νοποίηση τς νθρωπότητος, πολιτική, οκονομική, πολιτισμική καί θρησκευτική καί πίτευξη μις παγκόσμιας κυβερνήσεως πό τήν γεσία νός νέου Μεσσία, ποος θά εναι ταυτόχρονα πολιτικός γέτης καί θρησκευτικός, τς νέας παγκόσμιας θρησκείας πού θά προέλθει πό τήν μογενοποίηση καί τόν συγκερασμό λων των θρησκειν το κόσμου. Ατήν μως τήν δέα τς συγκρητιστικο τύπου μογενοποιήσεως τς νθρωπότητος, πού ραματίζονται ο σχεδιαστές τς Νέας ποχς, μολογον πίσης ο πρωτεργάτες τν Διαθρησκειακν Διαλόγων.
Παρά κάτω περιοριζόμαστε νά παραθέτουμε μερικές μόνον, λόγω λλείψεως χρόνου, ποκαλυπτικές δηλώσεις, λλά καί συγκεκριμένες πράξεις συμβολικο χαρακτήρα, ρισμένων ξ’ ατν. ρχίζουμε μέ τόν πρώην Πατριάρχη λε-ξανδρείας κυρό Παρθένιο, ποος διεκήρυξε: «Γιά μένα τό θέμα τς γνώσεως ν τό σλάμ εναι δέν εναι μιά μπνευσμένη θρησκεία δέν τίθεται: Εναι βεβαίως μπνευσμένη… Μωάμεθ εναι νθρωπος το Θεο, ποος καμε τούς ραβας τς ρήμου νά πιστεύουν στόν να Θεόν κανούς νά νηστεύουν, νά προσεύχονται, νά γαπον τούς γείτονές τους καί νά ργάζονται γιά τό καλό. Καί ατό εναι καλό πράγμα».[17] νν Οκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαος, στήν Παγκόσμια Διάσκεψη Θρησκείας καί Ερήνης στήν Riva del Garda τς ταλίας στίς 4 Νοεμβρίου 1994, δήλωσε μεταξύ λλων τά ξς: «…Ρωμαιοκαθολικοί καί ρθόδοξοι, Προτεστάντες καί βραοι, Μουσουλμάνοι καί νδοί, Βουδιστές καί Κομφουκιανοί, λθε καιρός χι πλς γιά προσέγγιση, λλά γιά μιά συμμαχία καί συλλογική προσπάθεια πρός τόν σκοπόν τς καθοδηγήσεως το κόσμου, μακράν των ψευδοπροφητν το ξτρεμισμο καί τς μισαλλοδοξίας».[18] Τόν Νοέμβριο το 2000 πραγματοποιήθηκε στό Καταμντού το Νεπάλ τό 39ο Διεθνές Συνέδριο γιά τό φυσικό περιβάλλον, στό ποο συμμετεχαν κπρόσωποι νδεκα θρησκειν, ο ποοι «προσέφεραν ερά Δρα στή γ». Στό συνέδριο συμμετεχε ς μιλητής καί Οκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαος, ποος προσέφερε ς ερό δρο στή γ μιά μοναστηριακή κταση στήν περιοχή τς Δωδεκανήσου.[19]  Σέ λλη μιλία του, πού κφωνήθηκε στήν Α΄ Διαθρησκειακή Συνάντηση πού πραγματοποιήθηκε πό τήν αγίδα το Οκουμενικο Πατριαρχείου καί τς Ερωπαϊκς νωσης τό Δεκέμβριο το 2001, δήλωσε νώπιον πολλν κπροσώπων το ουδαϊσμο καί το σλάμ, τι: «άν σταθμεν μέ τό προσκον δέος πέναντί των προσωπικν ναζητήσεων κάστης ψυχς, ποία γεννηθεσα ες ρισμένην θρησκευτικήν παράδοσιν, νοίγει τάς πτέρυγάς της διά νά πετάξει ες ναζήτησιν το γαπημένου, ντιλαμβανόμεθα, τι χομεν νθρώπινον χρέος νά σεβασθμεν πολύτως τήν προσωπικήν πορείαν καστου πρός τήν περτάτην γάπην. Τότε ναγκαλιζόμεθα ν ερήνη τήν ψυχήν ατήν καί παρακολουθομε ν κρα σιωπή καί προσευχή τήν πορείαν της, ετε συμβαδίζει μέ μς [τούς Χριστιανούς] ετε κολουθε λλον δρόμον, [λόγου χάριν τόν ουδαϊσμό τό σλάμ], διότι γαπημένος τήν ναμένει καί θά τς δείξη τόν δρόμον».[20]  Τόν κτώβριο το 2009, μετέβη στήν μερική, που πεσκέφθη τήν δρα τς Coca cola, που προσέφερε στόν πρόεδρο τς ταιρίας κ. Μουχτάρ, ς ναμνηστικό δρο, ντί γίας Γραφς, πως θά περίμενε κανείς, τό Κοράνιο, τό ποο μάλιστα χαρακτήρισε ς «ερό».[21]  Τήν δια κείνη περίοδο, (κτώβριος 2009), πεσκέφθη πίσης καί τήν βραϊκή Συναγωγή τς Νέας όρκης, που ρχιραβίνος κ. Schneier, τόν τίμησε προσφέροντάς του κάποιο ναμνηστικό δρο. Πατριάρχης ντιφωνώντας ξέφρασε τήν μεγάλη χαρά του, γιά τήν παρουσία του στήν Συναγωγή καί δήλωσε μεταξύ λλων τά ξς: «γαπητοί φίλοι, καλούμεθα νά γίνωμεν προφητικαί κοινότητες μεταμορφώσεως ες να τελματωμένον κόσμον […] ς πιαστομε πό τά χέρια χι μόνον ες προσευχήν, λλά καί ες νδειξιν λληλεγγύης. Τό φείλομεν ες τόν Θεόν μας, ες τούς κοινούς πατριάρχας μας βραάμ, σαάκ καί ακώβ, ες λους μς καί ες τόν κόσμον».[22]  Παρόμοια προσφορά ς ναμνηστικο δώρου το Κορανίου, εχαμε καί πό τούς Πατριάρχες λεξανδρείας κ. Θεόδωρο[23]  καί εροσολύμων κ. Θεόφιλο.[24]  πρτος κατά τήν πίσκεψη το Προέδρου το Σουδάν κ. μάρ λ Μπασίρ στό Πατριαρχεο λεξανδρείας τόν Φεβρουάριο το 2010 καί δεύτερος κατά τήν πίσκεψη το Πρίγκηπος τς ορδανίας κ. μίρ Γάζη στό Πατριαρχεο εροσολύμων τόν πρίλιο το 2012. 
ναφέρουμε πίσης τίς βλάσφημες δηλώσεις το πρώην Μητροπολίτου λβετίας Δαμασκηνο: Κατά τόν Σεβασμιώτατο, λες ο θρησκεες θεωρονται «θελημέναι δοί πό τόν Θεόν γιά τήν δόξα το Θεο καί τήν σωτηρία τν πιστν τους».[25]  τι «κατά βάθος μιά κκλησία, να τέμενος ποβλέπουν στήν δια πνευματική καταξίωση το νθρώπου».[26]  τι « οσιαστική νεξιθρησκεία δέν περιορίζεται σέ πλή νοχή, λλά συνίσταται πέραν ατς καί σέ μιά θετική ναγνώριση μις ξένης θρησκείας ς γνήσιας δυνατότητος συναντήσεως μέ τό ερό».[27] Τέλος γνωστός καθηγητής τς Θεολογικς Σχολς θηνν κ. Σάββας γουρίδης, μετά τήν συμμετοχή του στήν Β΄ Συνδιάσκεψη τς «Συνελεύσεως τν Θρησκειν το Κόσμου» στό Σάν Φραντσίσκο τό 1990, δήλωσε: « ουδαϊσμός καί τό σλάμ πρέπει νά γίνουν ποδεκτοί πό τούς ρθοδόξους ς σοι καί μοιοι μέ τήν ρθοδοξία καί Βουδισμός, πως προφανς καί λλες θρησκεες, ποτελον θρησκευτικά φαινόμενα, πως ρθοδοξία».[28] 
Σ’ λα τα παραπάνω νά προσθέσουμε τήν παραχώρηση στίς 14 Νοεμβρίου 2015 το Καθεδρικο Ναο τς Οάσιγκτον στούς μουσουλμάνους γιά νά τελέσουν δική τους λατρεία.[29] Τήν νοικοδόμηση στό Βερολίνο διαθρησκειακού ναο γιά Χριστιανούς, Μουσουλμάνους καί βραίους.[30] Καί τέλος τήν ποκατάσταση το ούδα καί το βραϊκο λαο πό τό στυγερό γκλημα τς σταυρώσεως το ησο Χριστο πό τόν Πάπα Βενέδικτο,[31]  τό 2011, τήν ποία πεδέχθησαν στω και σιωπηρς, χωρίς καμία διαμαρτυρία καί ξ’ ρθοδόξων οκουμενιστές.

Διαθρησκειακή οκουμενιστική «θεολογία» πό τό φς τς ρθοδόξου Πατερικς Θεολογίας.

Α) Θεός τν βραίων καί το σλάμ.

Μέ βάση τίς θεμελιώδεις ρχές το δογματικο πλουραλισμο, καί το δογματικο μινιμαλισμο ο πρωτεργάτες τν διαλόγων καλλιέργησαν τήν ντίληψη, τι λες ο θρησκεες ποτελον νόμιμες κφάνσεις το θρησκευτικο φαινομένου. τι  τόσον ρθοδοξία σο καί ο δύο λλες μονοθεϊστικές θρησκεες, ουδαϊσμός καί τό σλάμ, πιστεύουν στόν διο Θεό καί πομένως καί σ’ ατές πάρχει σωτηρία. Προχώρησαν πί πλέον καί σέ συμπροσευχές μέ τούς λλοθρήσκους, ο ποες ρητά παγορεύονται πό τούς ερούς Κανόνες, (βλ. ΞΕ΄ τν γίων ποστόλων κ.α.). σχυρίζονται πίσης, τι εναι ναγκαος διάλογος προκειμένου τσι νά δοθε μαρτυρία τς ληθείας τς ρθοδόξου πίστεως. Τά πράγματα μως πέδειξαν τό ντελς ντίθετο. Ο μέν λλόθρησκοι δέν μετακινονται πό τίς θέσεις τους οτε στό λάχιστο, ν ο ρθόδοξοι, μεταξύ ατν δυστυχς καί Πατριάρχες καί ρχιεπίσκοποι, παρασύρθηκαν σέ πλάνες καί φθασαν στό σημεο νά διατυπώνουν αρετικές καί βλάσφημες διδασκαλίες, πού νατρέπουν λόκληρο το Εαγγέλιο, πως ναφέραμε δη προηγουμένως.
Κατ’ ρχήν μεταξύ του Τριαδικο Θεο τς ρθοδοξίας καί το θεο το σλάμ καί το ουδαϊσμο πάρχουν χαώδεις διαφορές, διότι  τόσον ο βραοι, σο καί ο Μουσουλμάνοι δέν πιστεύουν σέ Τριαδικό Θεό, λλά σέ να θεό μονοπρόσωπο. πίσης πορρίπτουν τήν νανθρώπιση το Υο το Θεο, τήν Θεότητα το ησο Χριστο καί το γίου Πνεύματος. Εναι δέ δύνατον νά πάρχει σωτηρία σ’ ατούς, σύμφωνα μέ τόν θεόπνευστο λόγο το πόστολου Πέτρου, ποος μς βεβαιώνει τι «οκ στιν ν οδενί λλω σωτηρία, οδέ γάρ νομα στιν τερον πό τόν ορανόν τό δεδομένον ν νθρώποις ν δε σωθεναι μς» (Πράξ. 4,12). λοκληρη δογματική διδασκαλία τν δύο ατν θρησκειν ρχεται σέ πλήρη ντίθεση μέ τήν βασική δογματική διδασκαλία τς κκλησίας μας, ποία δέχεται τι Χριστός εναι μοναδικός Σωτήρας καί λυτρωτής το κόσμου, διότι μόνον Ατός εναι « δός καί λήθεια καί ζωή», (ω. 14,6), καί διότι μόνον σ’ ατόν «κατοικε πν το πλήρωμα τς θεότητος σωματικς» (Κόλ. 2,9), διά το ποίου λάβομεν τό πλήρωμα τς ζως: «καί κ το πληρώματος ατο μες πάντες λάβομεν» (ω.1,16). Παράκλητος, τό Πνεμα τό γιον, ταν ρθε τήν μέρα τς Πεντηκοστς, δωσε μαρτυρία μόνον περί το Χριστο, σύμφωνα μέ τόν λόγον το Κυρίου «κενος μαρτυρήσει περί μο» (ω.15,26). Δέν δωσε καμία λλη μαρτυρία οτε γιά τόν Μωάμεθ, οτε γιά λλον προφήτη. Χριστός βεβαίωσε τούς ποστόλους τι Παράκλητος θά τούς δηγήσει «ες πάσαν τήν λήθειαν», (ω.16,13). ν ταν ναγκαος καί Μωάμεθ γιά νά μς δηγήσει «ες πάσαν τήν λήθειαν», τότε φθάνουμε στό βλάσφημο συμπέρασμα, τι δέν τό πραξε ατό τό Πνεμα τό γιο καί χρειαζόταν νά ρθει καί ψευδοπροφήτης γιά νά τό συμπληρώσει.
Πέραν ατν τό γεγονός τι ο βραοι ταν κάποτε περιούσιος λαός το Θεο στήν ποχή τς Παλαις Διαθήκης, ατό δέν σημαίνει τι ξακολουθον νά πιστεύουν καί νά λατρεύουν τόν ληθινό Θεό. Καί τοτο διότι στή συνέχεια ποδείχθηκαν νάξιοι ατς τς κλογς, πειδή πέρριψαν τόν Μεσσία Χριστό καί τόν σταύρωσαν, ν καί στό πρόσωπό Του πραγματοποιήθηκαν λες ο μεσσιανικές προφητεες. Τήν θέση το βραϊκο λαο κατέλαβε νέος σραήλ τς Χάριτος, κκλησία, δέ παλαιός σραήλ ποδοκιμάσθηκε πό τόν διο τόν Χριστό, σύμφωνα μέ τούς λόγους του: «δού φίεται μίν οκος μν ρημος», (Ματθ.23,38), «διά τοτο λέγω μίν τι ρθήσεται φ’ μν βασιλεία το Θεο καί δοθήσεται θνει ποιούντι τούς καρπούς ατς» (Ματθ.21,43). Τήν δια ποδοκιμασία κφράζει καί γιος πρωτομάρτυς Στέφανος στήν πολογία το λίγον πρό το μαρτυρίου του, ποος μέ δριμύτατες κφράσεις καυτηριάζει τήν πιστία καί σκληροκαρδία τν συμπατριωτν του: «Σκληροτράχηλοι καί περίτμητοι τή καρδία καί τος σίν, μες εί τ Πνεύματι τ γίω ντιπίπτετε ς ο πατέρες μν καί μες», (Πράξ.7,51). Διαλέχθηκε καί γιος ατός μέ τούς ουδαίους. Ποιά μως σχέση καί ποιά μοιότητα χει διάλογος το γίου, πο ποτελε μιά μαρτυρική μολογία πίστεως τς Θεότητος το Χριστο, μέ τούς διαλόγους τν οκουμενιστν; Εναι βέβαιο τι ν ζοσε σήμερα γιος Στέφανος, θά τόν χαρακτήριζαν ο παδοί τν Διαθρησκειακν Διαλόγων ς φανατικό καί φονταμενταλιστή.
Τήν δια πορριπτική στάση πρός τόν ουδαϊσμό βλέπουμε νά τηρον καί ο γιοι Πατέρες  στά «Κατά ουδαίων» συγγράμματά τους, πως πίσης καί στήν μνογραφία τς κκλησίας μας. γιος ωάννης Χρυσόστομος στόν πρτο «Κατά ουδαίων» λόγο το σημειώνει: «Οτε νά κπλήττεσθε πού ποκάλεσα θλιους τούς ουδαίους. Γιατί πράγματι καί θλιοι εναι καί ταλαίπωροι, φο περιφρόνησαν καί πέρριψαν τόσα γαθά, πού δέχθηκαν τά χέρια τους πό τόν ορανό, φο πιό νωρίς νέτειλε σ’ κείνους λιος τς δικαιοσύνης. μως κενοι ποστράφηκαν τήν κτίνα του καί βρίσκονται τώρα στό σκοτάδι…ταν ο κλάδοι τς γίας ρίζας, λλά κόπηκαν…».[32] Παρά κάτω προσθέτει: «Καί βέβαια θά σχυριστον, τι καί ατοί προσκυνον τόν Θεό. λλά ατό νά μήν τό π κανένας. Γιατί κανένας ουδαος δέν προσκυνε τόν Θεό. Ποιός τά λέγει ατά; Υός το Θεο: ‘άν γνωρίζατε’, λέγει, ‘τόν Πατέρα μου, θά γνωρίζατε καί μένα. λλ’ οτε μένα γνωρίζετε, οτε τόν Πατέρα μου’».[33] Πς θά χαρακτήριζαν ραγε σήμερα ο παδοί τν Διαλόγων τόν μεγάλο ατόν Πατέρα, ν ζοσε στήν ποχή μας καί τολμοσε νά π λα τα παρά πάνω;
Σχετικά μέ τό σλάμ θά ρκεσθ στήν εκόνα, πού μς δίδει γι’ ατήν μεγάλος Πατήρ τς κκλησίας μς γιος Γρηγόριος Παλαμς σέ μιά πιστολή του, τήν ποία στειλε πρός τό ποίμνιό του, τήν κκλησία τν Θεσσαλονικέων, ταν βρισκόταν στή Λάμψακο αχμάλωτος στά χέρια τν Τούρκων: «Πράγματι ατό τό δυσσεβές καί θεομίσητο καί μιαρό γένος, (τν Τούρκων), σχυρίζονται μέ κομπασμό, τι πικρατον τν Βυζαντινν λόγω τς θεοφιλίας των, γνοώντας τι ‘ κόσμος οτος ν τ πονηρώ κεται’ καί τι τό μεγαλύτερο μέρος του χουν ο κακοί καί δολοι τν κάτω, πού κβιάζουν μέ πλα τά γειτονικά δάφη…Γι’ ατό μου φαίνεται, τι καί ατοί, πού κομπάζουν γιά τήν κακία τους, παθαν τό διο μέ τούς λληνες, γιά τούς ποίους λέγει πόστολος, τι παραδόθηκαν σέ δόκιμον νον πειδή ‘γνόντες τόν Θεόν οχ ς Θεόν δόξασαν σεβάσθησαν’. Διότι καί ατοί, ν γνώρισαν τόν Χριστόν, φο λέγουν τι ατός εναι Λόγος το Θεο καί Πνεμα, λλά καί τι τέχθηκε πό παρθένο καί πραξε καί δίδαξε θεία πράγματα, ναλήφθηκε στούς ορανούς, παραμένει θάνατος καί πρόκειται νά λθη καί νά κρίνη τά σύμπαντα, ν λοιπόν γνώρισαν τσι τόν Χριστόν, δέν τόν πίστευσαν ς Χριστό, δηλαδή Θεάνθρωπο Λόγο, λλά λλαξαν τήν λήθεια μέ τό ψεδος καί πίστευσαν καί σεβάσθηκαν καί κολούθησαν νθρωπο πλό, θνητό καί θαμμένον, τόν Μωάμεθ δηλαδή, παρά τόν Θεάνθρωπο καί είζωο καί ΐδιο Λόγο, ποος ν καί γεύθηκε μέ τήν σάρκα τόν θάνατο, λλ’ ατό γινε γιά νά καταργήσει τόν θάνατο καί νά γίνει ρχηγός τς αώνιας καί φθαρτης ζως…πειδή λοιπόν ο παρά πάνω ναφερόμενοι, ν γνώρισαν τόν Χριστόν, δέν τόν δόξασαν καί δέν τόν λάτρευσαν ς Χριστό, Θεός τούς παρέδωσε ‘ες δόκιμον νούν’ καί ‘ες πάθη τιμίας’, στε νά ζον μέ ασχρότητα καί πανθρωπιά καί ς θεομίσητοι…νά ζον μέ τόξο καί μάχαιρα καί μέ σωτεία, πιδιδόμενοι σέ νδραποδισμούς, φόνους, λεηλασίες, ρπαγές, κολασίες, μοιχεες, νδρομανίες. Καί δέν πράττουν μόνο ατοί τέτοια πράγματα, λλά, τί παρανοϊκότης, νομίζουν τι καί Θεός τούς πιδοκιμάζει».[34] Πέραν τούτου ποδοχή το σλάμ προσβάλλει τούς γίους Νεομάρτυρες, πού προτίμησαν νά χύσουν τό αμα τους γιά τήν γάπη το Χριστο, παρά νά λλάξουν τήν πίστη τους μέ τήν θρησκεία το Μωάμεθ καί κυρώνει τήν ξία τς μαρτυρικς τους μολογίας.

Β) Τό πιχείρημα τς ερήνης.

Προβλήθηκε κόμη τ πιχείρημα, τι ο Διαθρησκειακς Συναντήσεις εναι ναγκαες γι τν πικράτηση τς παγκόσμιας ερήνης. Στ Κείμενο τς Ε΄ Προσυνοδικς γίνεται λόγος περ ερήνης στ Γ΄ κεφάλαιο μ τίτλο: «Περ ερήνης κα δικαιοσύνης» κα στ Δ΄ μ τίτλο: « ερήνη κα ποτροπ το πολέμου». Στ κεφάλαια ατ γίνεται προσπάθεια ν κατανοηθον κα ν φαρμοσθον ο περ ερήνης βιβλικς κα πατερικς ναφορς μ τν κοσμική τους σημασία, προκειμένου τσι ν δικαιολογηθε ρόλος τς κκλησίας στν ποτροπ το πολέμου κα στν δραίωση τς παγκόσμιας ερήνης.
 στόσο ρος «ερήνη» χει μέσα στόν χρο τς κκλησίας χαρισματικό περιεχόμενο, πού διαφοροποιεται οσιαστικά πό τήν κοσμική σημασία, πού ποδίδεται σ’ ατόν. Κανείς δέν μφιβάλλει, τι ο πόλεμοι, ο συγκρούσεις, ο αματοχυσίες καί ο τρομοκρατικές νέργειες δέν εναι σύμφωνες μέ τό θέλημα το Θεο. λα ατά μως εναι πακόλουθά της μαρτίας, καί τς ποστασίας το νθρώπου πό τόν Θεόν καί τότε μόνον θά κλείψουν, ταν νθρωπος πιστρέψει ν μετανοία μέσα στούς κόλπους τς κκλησίας καί φυλάξει τό θέλημα το Θεο. κκλησία ποδεικνύει μέν τόν τρόπον τς θεραπείας το κακο, δέν μπορε μως νά μεταβληθε σέ ναν γκόσμιο ερηνευτικό ργανισμό, οτε εναι δυνατόν νά γκλωβιστε σέ γκόσμιους ρόλους, διότι τότε μοιραία κκοσμικεύεται καί κφυλίζεται, χάνει τήν σωτηριολογική τς ποστολή. ρθόδοξη κκλησία εναι Θεανθρώπινος ργανισμός, πού σκοπό χει νά προσλάβει καί νά θεώσει τόν κόσμο, καί χι νά γίνεται δια κόσμος. ποστολή τς κκλησίας εναι νά ερηνεύσει τόν νθρωπο μέ τόν Θεό, πού εναι παραίτητη προϋπόθεση, γιά νά ερηνεύσουν καί ο νθρωποι στή συνέχεια μεταξύ τους. Νά προσφέρει τόν Χριστό, τόν μόνον ερηνοποιόν, ποος εναι « ερήνη μν» (φ.2,14) κατά τόν πόστολο. Γιά τήν ρθόδοξη κκλησία ερήνη δέν σημαίνει τήν πουσία πολέμου, λλά εναι καρπός το γίου Πνεύματος: « δέ καρπός το Πνεύματος στίν γάπη, χαρά, ερήνη…»  (Γαλ.5,22). ξ λλου καί διος Χριστός τήν ντιδιαστέλλει πό τήν κοσμική ερήνη: «ερήνην τήν μήν δίδωμι μίν, ο καθώς κόσμος δίδωσιν, γώ δίδωμι μίν» (ω.14,27). Ο γιοι πόστολοι καί ο γιοι Πατέρες τς κκλησίας μας οδέποτε κατενόησαν τήν ποστολή τους, πως τήν κατανοον σήμερα ο παδοί τν Διαλόγων. Οδέποτε διανοήθηκαν νά συμμαχήσουν καί νά συνεργαστον μέ λλες θρησκεες καί αρέσεις γιά νά πηρετήσουν μία κοσμικο τύπου παγκόσμια ερήνη, χοντες π’ ψιν τούς παραπάνω  λόγους το Κυρίου.
πικαλεται κόμη τ Κείμενο, (Α΄ κεφ. § 6), τ βιβλικ χωρίο το ποστόλου Παύλου «Θεο σμν συνεργο» (Α΄ Κορ.3,9) γι ν θεμελιώσει βιβλικ τν νάγκη συνεργασίας τς κκλησίας «μεθ’ λων τν νθρώπων καλς θελήσεως τν γαπώντων τν ληθ ερήνην, π’ γαθ τς νθρωπίνης κοινωνίας π τοπικο, θνικο, κα διεθνος πιπέδου». Προφανς μέσα σ’ ατος τος νθρώπους «καλς θελήσεως» συμπεριλαμβάνονται κα νθρωποι κάθε θρησκεύματος. στόσο τ παραπάνω χωρίο το ποστόλου ρμηνεύεται μόνο σ καθαρ κκλησιολογικ πλαίσια κα οδέποτε βεβαίως σ πλαίσια διαθρησκειακά. Συνεργασία σ διαθρησκειακ πίπεδο μ βάση τν λόγο το Θεο, οτε δυνατ εναι, οτε πιτρεπτή. Διότι πς εναι δυνατν ν συνεργαστομε  μ τς λλες θρησκεες, πού βρίσκονται στ σκότος τς πλάνης, χωρς ν προσκρούσωμε τν θεόπνευστο λόγο το ποστόλου: «Μ γίνεσθε τεροζυγοντες πίστοις. Τς γρ μετοχ δικαιοσύνη κα νομία; Τς δ κοινωνία φωτ πρς σκότος;» (Β΄ Κορ. 6,14). Ποι πικοινωνία, κα κατ συνέπεια, ποις μορφς συνεργασία, μπορε ν πάρχει μεταξύ του φωτς τς ρθοδοξίας κα το σκότους τν διαφόρων αρέσεων κα θρησκειν; σφαλς καμία. Ο σημερινο Οκουμενιστς δυστυχς, γνοοντες κα διαγράφοντες θεληματικ τς παρ πάνω διδασκαλίες το ποστόλου Παύλου κα τς ρμηνεες τν γίων Πατέρων, κα τν δίαν διδασκαλίαν «ζητοντες στσαι», τ διδασκαλία το Θεο «οχ πετάγησαν» (πρβλ. Ρώμ. 10,3). ραματίζονται μία κοσμικο τύπου ερήνη μ τος αρετικος κα λλοθρήσκους, στν ποία «τ νενοσηκώς» σμα το Παπισμο κα τν λλων αρέσεων κα θρησκειν δν θ «ποτέμνηται», οτε «τ στασιάζον» θ χωρίζεται, λλ θ ναρμονίζεται μ τ γις κκλησιαστικ σμα τς ρθοδόξου κκλησίας!
πικαλεται κόμη τ Κείμενο, (Α΄ κεφ. § 6) τν Μακαρισμό το Κυρίου στήν πί το ρους μιλία του «Μακάριοι  ο ερηνοποιοί» (Ματθ.5,9). στόσο τό ργο τν ερηνοποιν, τούς ποίους μακαρίζει δ Κύριος, δέν χει καμία σχέση μέ τίς προσπάθειες καταλλαγής πού καταβάλλουν ο Οκουμενιστές μέσα στά πλαίσια τν Διαθρησκειακν Συναντήσεων καί Διαλόγων. Ο ερηνοποιοί, γιά τούς ποίους δ μιλε Κύριος εναι ο ποιμένες καί διδάσκαλοι τς κκλησίας, ο ποοι ναλαμβάνουν νά συμφιλιώσουν τούς νθρώπους μέ τόν Θεόν. νθρωπος, ποδουλωμένος στά πάθη καί στήν μαρτία, ερίσκεται σέ κατάσταση χθρας μέ τόν Θεόν καί χει νάγκη καταλλαγς καί συμφιλιώσεως, σύμφωνα μέ τόν λόγο το μακαρίου Παύλου: «Ε γάρ χθροί ντες κατηλλάγημεν τ Θε διά το θανάτου το υο ατο, πολλ μλλον καταλλαγέντες σωθησώμεθα ν τ ζω ατο» (Ρωμ.5,10). ταν δέ πιτευχθ ατή καταλλαγή διά τς πίστεως, τότε νθρωπος πολαμβάνει τό γαθόν τς ερήνης: «Δικαιωθέντες ον κ πίστεως ερήνην χομεν πρός τόν Θεόν διά το Κυρίου μν ησο Χριστο», (Ρωμ.5,1). Ατό δέ κριβς τό ργο τς καταλλαγς πιτυγχάνεται μόνον ντός τς ρθοδόξου κκλησίας καί ποτέ μέσα στόν χρο τς αρέσεως, οτε βεβαίως σέ συνεργασία μέ λλες θρησκεες.
Πέραν τούτου, ερήνη δέν εναι πάντοτε παινετή, οτε πόλεμος πάντοτε κακός. πάρχει κακή ερήνη, ταν συμβιβαζόμαστε μέ τήν πλάνη καί προδίδουμε τήν πίστη καί καλός πόλεμος, γιά τόν ποον μιλε διος Χριστός: «Μή νομίσητε, τι λθον βαλεν ερήνην πί τήν γν, οκ λθον βαλεν ερήνην, λλά μάχαιραν. λθον γάρ διχσαι νθρωπον κατά το πατρός ατο καί θυγατέρα κατά τς μητρός ατς καί νύμφην κατά τς πενθερς ατς καί χθροί του νθρώπου ο οκιακοί ατο», (Ματθ.10,34-36). γιος ωάννης Χρυσόστομος σχολιάζει: «Ο γάρ πανταχο μόνοια καλόν. Καί πί το πύργου κείνου, (τς Βαβέλ), τήν κακήν ερήνην καλή διαφωνία λυσε καί ποίησε ερήνην».[35]  Σέ λλη συνάφεια, ρμηνεύοντας τόν  λόγο το ποστόλου Παύλου στήν πρός Ρωμαίους πιστολή «ε δυνατόν το ξ μν μετά πάντων νθρώπων ερηνεύοντες», λέγει: «Καλς δέ τό ξς κέλευσεν επν, ‘ε δυνατόν’. στι γάρ που ο δυνατόν. Οον ταν περί εσεβείας λόγος , ταν περί δικουμένων γών.[…] Ε δέ πού τήν εσέβειαν παραβλαπτομένην δοις, μή προτίμα τήν μόνοιαν τς ληθείας, λλ’ στασο γενναίως ως θανάτου […] τήν λήθειαν μηδαμο προδιδούς».[36]  γιος Γρηγόριος Θεολόγος πιβεβαιώνει: «Κρείττων γάρ παινετός πόλεμος ερήνης χωριζούσης Θεο».[37]
Στο κείμενο της Ε΄ Προσυνοδικής, (Α΄ κεφ. §5), γίνεται επίσης λόγος για «συμφιλίωσιν τν λαν καί πικράτησιν τς λευθερίας καί τς ερήνης ες τόν κόσμον πρός ξυπηρέτησιν το νθρώπου». λλά και στους μέχρι τώρα Διαλόγους προβλήθηκε τό δανικό της ερηνικς συνυπάρξεως, καί συμφιλιώσεως τν λαν καί τν θρησκειν. ρθοδοξία οδέποτε ρνήθηκε τήν συνύπαρξη καί συμβίωση μέ νθρώπους διαφορετικν πίστεων, χοντας π’ ψιν τς τόν λόγον το ποστόλου Παύλου στήν πρός Ρωμαίους πιστολή, «ε δυνατόν το ξ μν μετά πάντων νθρώπων ερηνεύοντες» (12,18). ν ντιθέσει  βέβαια μέ λλες θρησκεες, που χουμε πάμπολλα συγκεκριμένα παραδείγματα θρησκευτικς βίας. στορική τους πορεία μέχρι σήμερα δέν εναι τίποτε λλο παρά νας διάκοπος γώνας πιβολς τς θρησκευτικς των δεολογίας κόμη καί διά τς βίας. Τό δανικό της ερηνικς συνυπάρξεως καθίσταται δύνατο, διότι ρχεται σέ πλήρη ντίθεση μέ τόν λόγον το Κυρίου, «ε μέ δίωξαν καί μς διώξουσιν», (ω.15,20), λλά και μέ τόν λόγον το ποστόλου Παύλου «πάντες δέ ο θέλοντες εσεβς ζν ν Χριστ ησο διωχθήσονται», (Β΄ Τιμ.3,14). Εναι δύνατον πιστός, πού πραγματικά θέλει νά ζήσει τήν ν Χριστ ζωή, νά ποφύγει τόν διωγμό καί νά συμβιώσει ερηνικά μέ τόν κόσμο τς πιστίας καί τς ποστασίας, διότι να τέτοιο νδεχόμενο τό πέκλεισε Χριστός, ς νόμο πνευματικό.

Γ)  Τό πιχείρημα τς γάπης

Ο παδοί τν Διαλόγων προέβαλαν πίσης τό πιχείρημα τήν γάπης πρός τόν πλησίον, τι δηλαδή γάπη πιβάλλει τό νοιγμα καί τήν συνεργασία μέ τούς λλοθρήσκους γιά τό κοινό καλό της νθρωπότητος. γάπη μως, πως καί ερήνη, πειδή εναι χάρισμα (βλ. Γαλ. 5,22) καί κτιστη νέργεια το γίου Πνεύματος, διαφοροποιεται οσιαστικά πό τήν κοσμική γάπη τν νθρώπων, πού στήν καλύτερη περίπτωση εναι νας νθρώπινος συναισθηματισμός καί στή χειρότερη πρόσχημα ποκρισίας καί διοτέλειας. ληθινή γάπη χει καθολικό χαρακτήρα, γκαλιάζει λόκληρη τήν ψυχοσωματική πόσταση το νθρώπου καί δέν περιορίζεται μόνο στίς βιολογικές του νάγκες καί στίς συνθκες διαβιώσεώς του. νδιαφέρεται πρωτίστως γιά τήν αώνια προοπτική του, τήν ν Χριστ σωτηρία του. γάπη ποτέ δέν χωρίζεται πό τήν λήθεια, οτε εναι δυνατόν νά στραφε ναντίον της. Γι’ ατό καί δέν μπορε νά γνοήσει τό γεγονός, τι λλόθρησκος βρίσκεται μέσα στό σκότος τς πλάνης καί το πνευματικο θανάτου, καί πομένως δέν εναι δυνατόν νά ποκρύψει πό ατόν τήν λήθεια το Εαγγελίου καί τόν Χριστόν ς τήν μοναδική δό σωτηρίας καί λυτρώσεως. Δέν πάρχει χειρότερο κακό πό τήν πόκρυψη τς λήθειας, πού χει σάν ποτέλεσμα τήν στέρηση τς σωτηρίας καί μόνο ς ργο γάπης δέν μπορε νά χαρακτηριστε. ταν μως στούς Διαθρησκειακούς Διαλόγους πολλοί «ρθόδοξοι» Πατριάρχες καί ρχιεπίσκοποι, ντί νά πισημάνουν τό σκότος τς πλάνης τν λλων θρησκειν καί νά καλέσουν σέ μετάνοια καί πιστροφή στήν ρθόδοξη κκλησία, μολογον τι Θεός τν βραίων καί τν Μουσουλμάνων εναι ληθινός Θεός καί τι πάρχει σωτηρία μέσα στίς παρασυναγωγές ατές, δέν προδίδουν τήν λήθεια καί δέν ποκρύπτουν τήν μοναδική δόν σωτηρίας, τόν Χριστόν;

Δ) Τό πιχείρημα τν Διαλόγων τν γίων ποστόλων καί τν γίων Πατέρων με τους λλοθρήσκους.

Ο Διαθρησκειακοί Διάλογοι, λέγουν κόμη ο παδοί τν Διαλόγων, δέν εναι γνωστοι στήν στορία τς κκλησίας μας. Τόσον ο πόστολοι σον καί ρισμένοι πό τούς γίους Πατέρες, πως γιος ωάννης Δαμασκηνός, γιος Κύριλλος φωτιστής τν Σλάβων, γιος Γρηγόριος Παλαμς κ.α., ρθαν σέ πικοινωνία καί διάλογο μέ νθρώπους λλων θρησκευτικν πεποιθήσεων, πραγματοποίησαν διαθρησκειακές συναντήσεις μέ ουδαίους καί εδωλολάτρες καί πομένως ο σημερινοί διάλογοι εναι συνέχεια κείνων. μότιμος καθηγητής τς Θεολογικς Σχολς το Α.Π.Θ. π. Θεόδωρος Ζήσης στό πολύ ξιόλογο ργο το «Διαθρησκειακές Συναντήσεις. ρνηση το Εαγγελίου καί προσβολή τν γίων Μαρτύρων»[38]  κάνει μία σύγκριση κείνων τν διαλόγων μέ τούς σημερινούς καί συμπεραίνει, τι ο διάλογοι τν γίων ποστόλων καί τν γίων Πατέρων «δέν χουν καμία σχέση, οτε μακρινή, πρός σα γίνονται σήμερα». Παραθέτει μάλιστα πλθος βιβλικν μαρτυριν καί ποσπάσματα πατερικν κειμένων μέ τά ποα ποδεικνύει ατή τήν λήθεια. Ο γιοι πόστολοι καί Πατέρες εχαν μολογιακό καί μαρτυρικό φρόνημα. γωνίζονταν νυποχώρητοι μέχρι θανάτου νά μεταδώσουν τό σωτηριδες μήνυμα το εαγγελίου στούς λαούς, πού βρίσκονταν μέσα στό σκότος τς εδωλολατρίας καί τς αρέσεως γιά νά τούς καταστήσουν μέλη τς κκλησίας. Στυλίτευαν μέ καυστικούς λόγους τήν πλάνη τς εδωλολατρίας,  το ουδαϊσμο καί το σλάμ. Δέν καναν κπτώσεις καί συμβιβασμούς σέ θέματα πίστεως, ν καί ερέθησαν κάτω πό πολύ δυσμενέστερες συνθκες πό ,τι ο σημερινές. ντίθετα ο σημερινοί παδοί το Οκουμενισμο καί τς Πανθρησκείας καθιέρωσαν λλο θος καί λλη τακτική, ξένη πρός ατήν τν Πατέρων μας. Τήν αστηρότητα κείνων ντικατέστησαν ο φιλοφρονήσεις, ο κοσμικές εγένειες, ο ναγκαλισμοί, ο νταλλαγές δώρων μέ τούς λλοθρήσκους, ο συμπροσευχές. Τίς συνθκες διωγμο καί θλίψεων κείνων, ο νετες συζητήσεις σέ πολυτελ ξενοδοχεα μέ πλούσια δεπνα. Τήν ξεκάθαρη καί μολογιακή γλώσσα κείνων, ο βλάσφημες δηλώσεις πατριαρχν, πισκόπων καί θεολόγων, πως ξετέθησαν παρά πάνω, καί διφορούμενη καί διάτρυτη διπλωματική γλώσσα τν κκλησιαστικν μας γετν, που λοι λένε τό διο, λλά δέν ννοον λοι το διο, λλά καθένας διαλέγει καί παίρνει ,τι το ρέσει. Εναι βέβαιο, τι ν ζοσαν στήν ποχή μς ο γιοι μάρτυρες καί ο γιοι Πατέρες, ο σημερινοί Οκουμενιστές θά τούς πέρριπταν ς κραίους, φανατικούς καί φονταμενταλιστές, πως κατηγορον καί βρίζουν λους σους γωνίζονται σήμερα κατά τς παναιρέσεως το Οκουμενισμο. Μέ πολύ θράσος μφανίζονται ς χοντες περισσότερη γάπη καί διάκριση πό ατούς, τούς γίγαντες το Πνεύματος, τούς φωστρες τς Οκουμένης, «ν οκ ν ξιος κόσμος», (βρ.11,38), κατά τόν πόστολο καί χουν τήν ξίωση νά  διορθώσουν τό θος καί τήν διαγωγή τους.

Συμπεράσματα

Περαίνοντες τήν εσήγησή μας καί συνοψίζοντας λα τα παραπάνω, θά μπορούσαμε νά καταλήξουμε στά κόλουθα συμπεράσματα:
Α) δη πό τήν Α΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη τς Ρόδου τό 1961 δρομολογεται τό διαθρησκειακό νοιγμα τς ρθοδοξίας. ργότερα, στήν Α΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη, (τό 1976), τό θέμα τν Διαθρησκειακν Διαλόγων καί γενικότερά της διαθρησκειακς συνεργασίας προγραμματίζεται νά ποτελέσει να πό τά δέκα θέματα τς μελλούσης νά συνέλθει γίας καί Μεγάλης Συνόδου.
Β) Ο προσυνοδικές ποφάσεις τν Α΄ καί Γ΄ Προσυνοδικν Διασκέψεων πί τ βάσει τν ποίων ο Διαθρησκειακοί Διάλογοι καί Συναντήσεις καθιερώνονται πλέον ς θεσμός στή ζωή τς κκλησίας, σέ καμιά περίπτωση καί π’ οδενί λόγω μπορον νά θεωρηθον τι ποτελον τήν πίσημη θέση τς ρθοδόξου κκλησίας. φαρμογή τν ποφάσεων ατν σάν νά εχε δη πραγματοποιηθε γία καί Μεγάλη Σύνοδος καί σάν νά εχε δη γκρίνει τίς ν λόγω προσυνοδικές ποφάσεις εναι πέρα γιά πέρα ξένη πρός τήν Πατερική καί Κανονική Παράδοση τς κκλησίας μας. ποτελον δέ ν τέλει μπαιγμό το συνοδικο θεσμο καί μεταβάλλουν τήν μέλλουσα νά συνέλθη Σύνοδο σέ θέατρο ντυπώσεων. 
Γ) Ο Διαθρησκειακοί Διαλόγοι καί Συναντήσεις μέ κανένα τρόπο δέν μπορον νά δικαιωθον, οτε μπορον νά θεμελιωθον στήν γία Γραφή καί στήν ρθόδοξη Πατερική μας Θεολογία.
Δ) πείρα τν μέχρι τώρα γενομένων Διαλόγων πέδειξε τήν πλήρη χρεοκοπία τους. Παρά τήν πληθώρα τν μέχρι τώρα γενομένων Διαλόγων, σλαμικός φανατισμός, χι μόνον δέν καταστέλλεται, λλά γιγαντώνεται λο καί περισσότερο, πως ποδεικνύεται πό τόν πί πέντε χρόνια πόλεμο στή Συρία, τόν πόλεμο στό ράκ καί τά συνεχς αξανόμενα κρούσματα τρομοκρατίας, πότοκα του σλαμικο φανατισμο στή Μέση νατολή καί στήν Βόρειο φρική, λλά καί σέ χρες τς Ερώπης, πως πρόσφατα στή Γαλλία, που δολοφονονται χιλιάδες θώα θύματα χριστιανν πό φανατικούς Τζιχαντιστές μουσουλμάνους.
Ε) Τό πιχείρημα τς δθεν μεταδόσεως το χριστιανικο μηνύματος καί προσελκύσεως τν λλοθρήσκων στήν ρθοδοξία ποδείχθηκε χίμαιρα καί πάτη. Ο μετέχοντες στούς μέχρι τώρα γενομένους Διαλόγους, Συνέδρια καί Συναντήσεις δέν μπόρεσαν δυστυχς νά μεταφέρουν νόθευτη τήν ρθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, λλά οτε καί νά προσελκύσουν στω καί να λλόθρησκο στήν ρθοδοξία. ντίθετα μάλιστα φθασαν στό ξιοθρήνητο κατάντημα νά παρασυρθον σέ πλάνες καί αρέσεις καί νά διατυπώνουν βλάσφημες δηλώσεις, σκανδαλίζοντες τόν πιστό λαό το Θεο, παρασύροντες στήν πλάνη τούς σθενες στήν πίστη καί προκαλοντες τσι μεγίστη πνευματική φθορά καί διάβρωση το ρθοδόξου φρονήματος.
ΣΤ) Τυχν θεσμικ κατοχύρωση κα συνοδικ ναγνώριση τν ν λόγω Συναντήσεων κα Διαλόγων π τν μέλλουσα ν συνέλθη Σύνοδο, κινδυνεύει ν μεταβάλλει τν ν λόγω Σύνοδο σ Ψευδοσύνοδο, τν ποία θ κληθε πιστς λας το Θεο ν πορρίψει.
Θά κλείσω μέ τά σοφά καί χαριτωμένα λόγια το σίου Παϊσίου το γιορείτου, ποος ναφερόμενος στόν Οκουμενισμό καί τούς Διαλόγους, λεγε τά ξς: «Μαζεύονται καί συνεδριάζουν καί κάνουν συζητήσεις τέλειωτες γιά πράγματα πού δέν χωράει συζήτηση, πού οτε ο γιοι Πατέρες συζήτησαν δ καί τόσα χρόνια. λες ατές ο νέργειες εναι το πονηρο, γιά νά ζαλίζουν καί νά σκανδαλίζουν τούς πιστούς καί νά τούς σπρώχνουν λλους στήν αρεση καί λλους σέ σχίσματα καί νά κερδίζει δαφος διάβολος. Πά, πά…βασανίζουν καί μπερδεύουν τόν κόσμο ατοί ο νθρωποι!...».[39]  Σέ λλη συζήτηση πού εχε μέ κάποια πρόσωπα, ταν μαθε γιά τήν  σύγκληση τς Α΄ Προσυνοδικς Πανορθόδοξης Διάσκεψης καί τά θέματα πο συζητήθηκαν σ’ ατήν, επε μέ πόνο ψυχς τά ξς: «Καταλαβαίνετε τί πάει νά γίνη; Θά φύγη Παράδοση καί θά μείνη παράβαση! Καταλαβαίνετε πόσο σοβαρό εναι ατό; Εναι σάν νά βγάζουμε πό τό σπίτι να τοβλο. κείνη τή στιγμή φαίνεται τι δέν παθαίνει τίποτε τό σπίτι, λλά σιγά σιγά μπαίνουν νερά, βγαίνει καί λλο τοβλο, καί λλο, καί στό τέλος τό σπίτι γίνεται ρείπιο».[40] 
Εχαριστ γιά τήν πομονή σας νά μέ κούσετε.




[1] Μητροπολίτου Ελβετίας Δαμασκηνού, Προς την Αγίαν και Μεγάλην Σύνοδον, Προβλήματα και Προοπτικαί,  Έκδ. «Εκκλησιαστικόν  Επιστημονικόν και Μορφωτικόν  Ίδρυμα Ιωάννου και Εριέττης Γρηγοριάδου», Αθήναι 1990, σελ. 25.
[2] Μητροπολίτου Ελβετίας Δαμασκηνού, Προς την Αγίαν….ο.π. σελ. 29.
[3] (Γεν.2,16-17), (Ματθ.5,9), (Ιω. 14,27), (Εφ.6,15. 2,17. 2,14. Γαλ.3,28. Κολ.1,20. Φιλ.4,7), κ.α.
[4] Ομ. 45,7.PG.36,632 και Ομ.31,15. PG. 36,149
[5] Επιστ. 114, PG. 32,528 και Επιστ. 203,2. PG. 32,737
[6] Κατά αιρέσεων, 10,35. PG. 16,3454
[7] Περί θείων ονομάτων, 11,2,4. PG. 3,953
[8] Παιδαγ. 2,2. PG. 8,428. Προτρεπτ. 11. PG. 8,236. Στρωμ. 4,25. PG. 8,1369-72
[9] Βλ. Ανακοινωθέν του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την Ε' Προσυνοδική Διάσκεψη, Ιστολόγιο «Ρομφαία», 22 Οκτωβρίου 2015
[10] Πρακτικά της εν Ρόδω Πανορθοδόξου Διασκέψεως , (24 Σεπτεμβρίου-1 Οκτωβρίου 1961),  Ανάτυπον από τεύχους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σελ.38. 
[11] Βλ. Διάταγμα Β΄ Συνόδου Βατικανού, τεύχ. 7, έκδ. «Γραφείου Καλού Τύπου», Αθήνα σ. 43-44.
[12] Βλ.  Γ. Μαρτζέλου, Ορθόδοξο δόγμα και θεολογικός προβληματισμός, Μελετήματα δογματικής θεολογίας Γ΄, Έκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2007, σ. 369.
[13]   Γ. Μαρτζέλου, Ορθόδοξο δόγμα…ο.π. σ. 369.
[14] Βλ.  Γ. Μαρτζέλου, Ορθοδοξία και Διαθρησκειακός Διάλογος, users.auth.gr/martzelo /index. files/docs /84.doc, σελ. 4-5.
[15] Βλ.  Γ. Μαρτζέλου, Ορθοδοξία και Διαθρησκειακός Διάλογος …ο.π. σελ.6
[16] Βλ. Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Οικουμενισμός και Νέα Εποχή. Διαθρησκειακές συναντήσεις και διάλογοι, εν: Οικουμενισμός Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά  Διορθοδόξου Επιστημονικού Συνεδρίου, Εκδ. «Θεοδρομία», Σεπτέμβριος 2004, Τόμ. Α΄, σελ.33.
[17] Πατρ. Αλεξανδρείας Παρθενίου, στο «You Shall Be My Witnesses», Επιμέλεια Γεωρ. Λαιμοπούλου, Εκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1991, σελ. 19.
[18] Περιοδ. «Επίσκεψις», αρ.511/30.11.1994, σελ. 28.
[19] Μοναχού Αρσενίου Βλιαγκόφτη, Οικουμενισμός και Νέα Εποχή…ο.π. σελ. 38.
[20] Ιωάννη Ρίζου, Οι ληστές της Θείας Διδασκαλίας. Η Παγκόσμια θρησκεία του Οικουμενισμού και οι ψευδοδιδάσκαλοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, Έκδ. Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου Πτολεμαΐδας, Μέρος Α΄, σελ.32-33.
[21] Ιωάννη Ρίζου, Οι ληστές της Θείας Διδασκαλίας….ο.π. σελ. 41.
[22] Bλ. ιστοσελίδα augoustinos-kantiotis.gr,  28.10.2009.
[23] Bλ. ιστοσελίδα whatisnewage-newage.blogspot.com/2010/08/blog-post.html
[24] Bλ. ιστοσελίδα thriskeftika.blogspot.com/2012/04/blog-post_4028.html        
[25] Μητροπολίτου πρώην  Ελβετίας Δαμασκηνού, Λόγος Διαλόγου, σελ. 156.
[26]  Μητροπολίτου πρώην  Ελβετίας Δαμασκηνού, εν: «Ορθοδοξία και Ισλάμ.Κριτική προσέγγισις του ακαδημαϊκού διαλόγου υπό το φως των αγίων Πατέρων», Εκδ. Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, 1997, σελ. 17.
[27] Μητροπολίτου πρώην Ελβετίας Δαμασκηνού, στο Περιοδ. «Επίσκεψις», αρ. 426/1.10.1989, σελ. 6.
[28] Π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, Διαλογισμός ή προσευχή; Ορθόδοξη θεώρηση, Αθήναι 1993, σελ. 236.
[29] Βλ. άρθρο του Ν. Χειλαδάκη στο ιστολόγιο Pro News, 19.11.2014
[30] Βλ. άρθρο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, στην ιστοσελίδα http://www.impantokratoros.gr/ D456D4D3.el.aspx
[31]   Bλ. ιστοσελίδα http://www.fourakis-kea.com/forum/viewtopic.php?f=13&t=1700
[32]   Ιω. Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων 1,2,ΕΠΕ 34,103-105.
[33] Ιω. Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων1,3,ΕΠΕ 34,111.
[34] Γρηγορίου του Παλαμά, Επιστολή προς την εαυτού Εκκλησίαν  8, ΕΠΕ 7,166-168
[35]   Βλ.  Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Παν. Τρεμπέλα, Αθήναι 1951, σ. 212.
[36]   Υπόμνημα εις την προς Ρωμαίους Επιστολή  ΚΓ΄, ΕΠΕ 17,490-492, PG 60,611.
[37] Γρηγορίου Θεολόγου, Απολογητικός της εις Πόντον φυγής  82, ΕΠΕ 1,176.
[38] Εκδόσεις «Βρυέννιος», Θεσσαλονίκη 2003
[39] «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998, τομ. Α΄σελ. 210,238
[40] «Ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης», Έκδ. Ιερού ΄Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015, σελ. 374.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μπορείτε να δείτε τις προηγούμενες δημοσιεύσεις του ιστολογίου μας πατώντας το Παλαιότερες αναρτήσεις (δείτε δεξιά)